Një nga dilemat e habitshme që ngrenë ata që mohojnë tërësisht faktin se Muhamedi ishte i Dërguari i Allahut dhe se atij i vinte shpallja nga Zoti, është shkaku i vdekjes së tij. Ata citojnë se ai thoshte gjatë sëmundjes, prej së cilës vdiq: ‘O Aishe, unë vazhdimisht e ndiej dhimbjen e ushqimit që kam ngrënë në Hajber, dhe ky është çasti kur po ndiej këputjen e damarit tim nga ai helm.’” (Hakim 4393, Bejhaki 19749) Ndërkohë që Allahu thotë në Kuran: “Ai (Kurani) është shpallje prej Zotit të botëve. Sikur ai (Muhamedi), të trillonte për Ne ndonjë fjalë, Ne do ta zinim atë me fuqinë Tonë e pastaj do t’ia këputnim arterien e zemrës, e askush prej jush nuk do të mund të ndërhyjë për mbrojtjen e tij.” (69: 43-47) Kështu që, sipas tyre, Profeti vdiq nga i njëjti kërcënim me të cilin qe paralajmëruar ai që trillonte ndaj Zotit fjalë të paqena, ndaj ai nuk qe profet!
Përgjigjja:
Së pari, kjo dilemë është në vetvete kontradiktore, sepse duhet ngrihet mbi supozimin e domosdoshëm se Kurani në thelb është fjalë e Allahut, përderisa ky ndëshkim i Zotit nuk mund të mësohej vetëm se nga Kurani, ndaj dhe vdekja e Profetit qe rezultat i këtij ndëshkimi, që sipas atyre që e ngrenë këtë dilemë, provon ai ishte një trillues! Nëse për këta njerëz Muhamedi r ishte një trillues atëherë nuk ka sesi fjalët dhe kërcënimet e tij të trilluara në emër të Zotit të ishin të vërteta, mes tyre edhe ky kërcënim. Ose Kurani dhe çdo gjë në të ishte në thelb një trillim, siç ata besojnë, ndaj dhe nuk ka asnjë rëndësi sesi vdiq Muhamedi sipas një mallkimi të trilluar, ose duhet të pranojnë se Kurani është në thelb fjalë e Allahut, por u ndryshua prej Muhamedit apo u shtuan në të gjëra që nuk qenë fjalë e Allahut, dhe ai u ndëshkua më pas për këtë. Sipas kësaj akuze vetëm njëra nga këto opsione mund të qëndrojë logjikisht, përndryshe kemi të bëjmë me një akuzë paradoksale.
Së dyti, ajeti është kushtor dhe kërcënues, jo njoftim fakti. Konteksti i ajeteve na qartëson kuptimin e tyre, duke na treguar se Kurani është fjalë e Zotit dhe se Muhamedi nuk mundet dhe nuk ka asnjë mundësi të ndërhyjë në të, duke shtuar apo ndryshuar diçka në të nga vetja e tij, siç kjo tregohet në një tjetër ajet ku Allahu thotë: “E, kur u lexohen shpalljet Tona të qarta, atëherë ata që nuk shpresojnë se do të dalin para Nesh thonë: “Na sill ndonjë Kuran tjetër ose ndërroje atë!” Thuaj (o Muhamed): “Është e pamundur ta ndërroj unë atë nga ana ime. Unë shkoj vetëm pas asaj që më është shpallur. Unë i druhem, nëse e kundërshtoj Zotin tim, dënimit të Ditës së Madhe.” (10: 15)
Pra qëllimi i ajeteve që ngrihen si dilemë është të tregojë se Profeti nuk ka asnjë kompetencë të ndërhyjë në fjalët e Allahut duke shtuar apo ndryshuar diçka nga vetja e tij. Edhe nëse, hipotetikisht, do të mund të supozohej se ai mund ta bënte këtë, atëherë do të përballej me këtë ndëshkim të menjëhershëm nga Allahu. Sigurisht që ndëshkimi hipotetik i parashikuar në këtë ajet vlen për një veprim hipotetik, që është e pamundur të ndodhë nga një profet i Zotit. Kështu që edhe ndëshkimi nuk mund të ndodh. Ajeti ngjan në një stil mjaft të njohur, që njerëzit e përdorin në komunikimin mes tyre, ku i kushtëzojnë veprimet e pamundura me pasoja të pamundura. Ngjashëm me ajetin e Kuranit ku thuhet se “Me të vërtetë, atyre që i mohuan shenjat Tona me mendjemadhësi, nuk do t’u hapen dyert e qiellit dhe as që do të hyjnë në Xhenet, derisa të kalojë deveja nëpër vrimë të gjilpërës.” (7: 40)
Pra edhe këtu ajeti është një formulim kushtor për të pamundshmen, sepse asnjë i dërguari i Zotit nuk mund të trillojë fjalë që Zoti nuk i ka thënë.
Së treti, shprehja kuranore nënkupton ndëshkim të menjëhershëm. “do t’ia këputnim arterien e zemrës”, pra do t’ia ndërprisnim jetën aty për aty. Ndërkaq, ngjarja e helmimit ndodhi vite përpara vdekjes; ai jetoi, luftoi, kreu Haxhin e Lamtumirës dhe e përmbushi shpalljen. Vetë kjo kohëzgjatje e përjashton idenë e një këputje të menjëhershme të arteries si ndëshkim hyjnor. Po të ndodhte trillimi, ndëshkimi do të ishte i menjëhershëm e shkatërrimtar. Meqë asgjë e tillë nuk ndodhi, vetë vazhdimësia e shpalljes dhe jeta e tij deri në përfundim të misionit janë dëshmi se ai nuk trilloi asgjë në emër të Zotit.
Së katërti, Shprehja “më është këputur damari” është shprehje frazeologjike që përdoret për një dhimbje shumë të fortë, fatale, jo domosdoshmërisht si diagnozë e një çarjeje reale të aortës. Pra, gjuha lejon kuptimin “po ndiej dhimbjen vdekjeprurëse (si të të këputet aorta)”. Kjo përdoret edhe në shumë gjuhë të tjera, si p.sh. në shqip “mu këput mesi (nga dhimbja)” dhe askush nuk kupton prej këtyre fjalëve këputje reale, pasi diçka e tillë është absurde dhe nëse do të ndodhte do të sillte vdekjen e menjëhershme. E njëjta gjë vlen edhe për ajetin dhe kërcënimin në të, nëse diçka e tillë do të ndodhte, pra këputja e aortës, atëherë vdekja do të ishte e menjëhershme, ndërsa është e pamundur që fjalët e Profetit të kenë të njëjtin kuptim literal, sepse nëse ai do të kishte vdekur direkt nga kjo këputje e aortës, nuk do të kishte asnjë mundësi të shprehej dhe të fliste për dhimbjen që ndjente. Pra hadithi përshkruan dhimbje, jo një diagnozë anatomopatologjike. Në hadith shprehja tregon procesin dhe ndjesinë e fundit të dhimbjes, që po zhvillohej në kohë, e që i kujtonte helmimin e mëhershëm, jo një ngjarje konkrete të ndodhur në atë moment.
Së pesti, vdekja e Profetit r sipas burimeve historike (më autentike sesa hadithi i këputjes së damarit) siç është hadithi që flet për momentin e fundit (Buhariu 4449) dhe hadithi që flet për larjen gjatë sëmundjes (Buhariu 5714), përmendin se ai kishte në momentin e fundit të jetës ethe të forta për disa ditë rresht, që do të thotë se jemi më pranë një infeksioni të rëndë sesa një ngjarjeje të menjëhershme kardiovaskulare (si këputja i aortës). Kjo përforcon faktin se “këputja e aortës” është një metaforë e dhimbjes fatale, jo përshkrim anatomopatologjik.
Së fundmi, hadithi përçon përjetimin e dhimbjes fatale dhe mundësinë e një pasoje toksikologjike, por nuk mund të përdoret si dosje klinike për të provuar një mekanizëm specifik (p.sh. çarje reale të aortës). Kështu që helmimi apo më saktë pasoja e vonshme e tij, nuk qe aspak ndëshkim për ndonjë trillim, por sprovë dhe shkak i “martirizimit”. Shumë dijetarë islamë e kanë llogaritur vdekjen e Profetit r, për shkak të helmimit, si martirizim (shehid), dhe aspak si dënim. Ajeti kërcënon vetëm sikur të trillonte ndaj Allahut, gjë që nuk ka ndodhur, çka provon sinqeritetin e pohimeve të tij.
Redaksia: pergjigjet-islame.org
