Ndërsa e vendosim Kur’anin kundrejt zbulimeve shkencore moderne, nuk mund të lëmë pa i theksuar pikat e mëposhtme.
- Duhet të dimë se krijimi i trupave qiellorë dhe Tokës siç shpjegohet në vargjet 9-12 të Sures 41, kërkon dy faza. Në qoftë se marrim Diellin dhe nënproduktin e tij Tokën si shembull (i vetmi shembull që kemi tani për tani), shkenca na informon se krijimi i tyre ndodhi si rezultat i procesit të kondensimit të mjegullnajës fillestare dhe më pas të ndarjes së Pikërisht një fakt të tillë e shpreh qartë edhe Kur’ani kur i referohet atij procesi që krijoi një fuzion dhe më pas një ndarje nga pluhuri qiellor. Kështu kemi pra një përputhje të plotë ndërmjet fakteve të Kur’anit dhe atyre të shkencës.
- Shkenca tregon ndërlidhjen e këtyre dy stadeve në krijimin e një ylli (si Dielli) dhe të satelitit të tij (si Toka). Një ndërlidhje e tillë sigurisht që është mjaft evidente edhe në tekstin e Kur’anit.
- Ekzistenca në një stad të hershëm të Universit të atij “tymi” qiellor, që do të thotë një gjendje kryesisht e gaztë, korrespondon me konceptin e mjegullnajës fillestare, që na parashtrohet nga shkenca moderne.
- Ekzistenca e qiejve të tjerë siç shprehet Kur’ani në Suren 7, kuptimin e së cilës e kemi diskutuar, konfirmohet nga shkenca moderne në bazë të vëzhgimeve, që ekspertët e astrofizikës i kanë bërë sistemeve galaktike dhe numrit të madh të tyre.
- Prania e një krijimi të ndërmjetëm midis qiejve dhe Tokës, siç shprehet në Kur’an mund të krahasohet me zbulimin e atyre urave lidhëse midis materialeve, që gjenden jashtë sistemeve të organizuara astronomike. [1]
Ajo që ia vlen të përmendet këtu është se si mundi Muhamedi që jetoi në një shkretëtirë árabe 1400 vjet më parë, të redaktonte përshkrimin biblik deri në atë masë sa që të hiqte prej tij të gjitha ato thënie të pasakta shkencore dhe me iniciativën e tij të shtonte të tjera që shkenca i ka provuar si të vërteta vetëm kohët e fundit?!
Një fushë tjetër krahasimi është data e shfaqjes së njeriut në Tokë. Duke përdorur të dhënat gjenealogjike që gjenden në kapitujt 4, 5, 11, 21 dhe 25 të Zanafillës, mund të deduktohet se Abrahami u lind 1948 vjet pas Adamit.
Koha që ndan Jezusin nga Abrahami është afërsisht 1800 vjet dhe koha që ndan Jezusin nga Adami është 5800 vjet. “Ky vlerësim nuk mund të mohohet se është i gabuar. Origjina e kësaj pasaktësie rrjedh nga gabimet që ka në Bibël në periudhën Adam-Abraham.”
Sot gjenden fakte të mjaftueshme të grumbulluara nga gërmimet, antropologjike dhe arkeologjike, që e datojnë kohën e ekzistencës së njeriut të parë në Tokë në dhjetëra-mijëra vjet. Ndaj të dhënat numerike që jepen në librin e Zanafillës nuk përputhen me faktet e shkencës moderne. Kur’ani nuk përmend asnjë fakt të tillë ndaj prej tij nuk rrjedh asnjë lloj pasaktësie. [2]
Përshkrimi biblik i Përmbytjes (në kapitujt 6, 7 dhe 8 të Gjenezës (Zanafillës) tregon se ajo ishte universale dhe shkatërroi të gjitha qëniet dhe jetën mbi tokë. Përshkrimi tregon se ngjarja ndodhi 1656 vjet pas krijimit të Adamit ose 292 vjet para lindjes së Abrahamit.
Ky përshkrim bie në kundërshtim me shkencën moderne, sepse po të jetë se Përmbytja shkatërroi tërë racën njerëzore, Abrahami i cili erdhi tre shekuj më vonë nuk do të mund të gjente një njerëzim të rigrupuar në komunitete të veçanta, e veçanërisht kur dimë se ky njerëzim ishte krijuar nga tre bijtë e Noes dhe gratë e tyre. [3]
Për më tepër Abrahami është vendosur në periudhën 1800-1850 p.e.s., dhe në qoftë se Përmbytja ndodhi siç tregon Zanafilla në gjenealogjinë e saj, rreth tre shekuj përpara Abrahamit, atëherë ajo duhej vendosur diku aty nga shekulli 21 apo 22 p.e.s. Njohuritë e historisë moderne konfirmojnë, se në atë kohë në botë kishin lindur një seri qytetërimesh, mbeturina të tyre i janë lënë si provë ardhmërisë.
Në rastin e Egjiptit p.sh. Përmbytja korrespondon me periudhën përpara Mbretërisë së Mesme (2100 p.e.s.) përafërsisht në të njëjtën kohë me Periudhën e Parë të Ndërmjetme, përpara Dinastisë së XI. Në Babiloni ajo përputhet me kohën e Dinastisë se Tretë të Urit. Ne e dimë me siguri, se nuk ka pasur asnjë ndërprerje në këto qytetërime ndaj dhe nuk mund të ketë ndodhur ai shkatërrim i përbotshëm që përshkruan Bibla.
Versioni Kur’anor i Përmbytjes nuk jep asnjë datë. Së dyti Kur’ani tregon se në anije kishte edhe njerëz të tjerë të tillë përveç familjes së Nuhut (Noes). Në fakt i biri i Nuhut nuk hyri brenda në Arkë. [4] Kur’ani nuk thotë se përmbytja ishte universale, në të kundërtën, ka shenja të qarta të cilat tregojnë, se ajo ishte lokale. [5]
Ajo që duhet pasur parasysh këtu është, se i vetmi dokument mbi Përmbytjen ishte Bibla. Po qe se Muhamedi do ta kishte vazhduar tregimin e tij nga Bibla, pa dyshim që ai do të kishte kopjuar edhe gabimet e saj. Del pra se Kur’ani e korrigjon historinë biblike kohë përpara se të kryhej ndonjë zbulim shkencor.
Një fakt shumë interesant krahasues, që ka të bëjë me Eksodin është mospërmbajtja nga Bibla, e shpëtimit të trupit të Faraonit pasi kishte vdekur. [6] Nga ana tjetër Kur’ani e thotë qartë, se çfarë ndodhi me trupin e tij.
Sot po të shpëtojmë ty (po të nxjerrim prej detit) me trupin tënd (të vdekur) që të shërbesh si argument për ata që vijnë pas teje. Vërtetë ekzistojnë një shumicë njerëzish që nuk hulumtojnë argumentet Tona. [7]
Ajo që të habit është se kur Kur’ani ju dha njerëzve përmes Profetit, në varret e Nekropolit Tebës, nga ana tjetër e Nilit, gjendeshin trupat e Faraonëve, të cilët sot konsiderohen se kanë patur të bëjnë me Eksodin. Kjo gjë u bë e ditur vetëm në shekullin 19, kur trupat e tyre u zbuluan nga kërkuesit dhe në kohën kur u shkrua Kur’ani për ta nuk dihej plotësisht asgjë. Siç thotë edhe Kur’ani në fakt trupi i Faraoni të Eksodit u shpëtua; vizitorët mund ta shohin atë në Dhomën Mbretërore të Mumjeve të Muzeut Egjiptian të Kairos. [8]
Fusha e fundit e krahasimit përqendrohet në gjenealogjinë e Jezusit: Të dy gjenealogjitë që përmbahen në ungjijtë e Mateut dhe Lukës ngrenë probleme të vërtetësisë dhe konfirmimit me të dhënat shkencore, rrjedhimisht probleme të autenticitetit të këtyre veprave… Duhet thënë menjëherë, se gjenealogjitë e meshkujve nuk kanë asnjë rëndësi për Jezusin.
Në qoftë se duhet dhënë një gjenealogji e Birit të vetëm të Marisë, i cili nuk kishte një baba biologjik, atëherë e vetmja gjenealogji do të ishte ajo e nënës së tij Marisë dhe Kur’ani bën pikërisht këtë gjë. Gjatë gjithë Kur’anit Isai (Jezusi) përmendet si biri i Merjemes (Marisë). [9] Në Kur’an Isai (Jezusi) vendoset sipas gjenealogjisë së nënës së tij në një linjë me Nuhun (Noen), Ibrahimin (Abrahamin) dhe babanë e Merjemes (Marisë) Imranin.
Allahu e zgjodhi (profet) Ademin (Adamin), Nuhun, familjen e Ibrahimit, e Imranit mbi popujt e tjerë (të asaj kohe). Që janë pasardhës njëri pas tjetrit. Allahu dëgjon gjithçka dhe i di të gjitha. [10]
Pra Isai (Jezusi) rrjedh nga Nuhu (Noe) dhe Ibrahimi (Abrahami), që i kishte nga e ëma. Gabimet që bëhen në Bibël rreth paraardhësve të Jezusit, nuk i gjejmë në Kur’an. Në qoftë se duam të jemi objektivë, atëherë nuk duhet ta nënvleftësojmë këtë fakt. Rëndësia e tij del qartë kur kemi p.sh. akuzën për kopjim të Biblës. Cili apo cila ishin arsyet që e shtynë atë që të mos i kopjonte këto pjesë të Biblës mbi gjenealogjinë e Jezusit dhe në vend të tyre të vinte pohime të tilla që e ngrenë Kur’anin mbi çdo kritikë të mundshme.
Përveç shembujve të mësipërm Kur’ani përmban edhe më shumë informacione të tjera shkencore, që nuk i gjejmë në Bibël. Për të tjerët Kur’ani përmban qindra pohime, të cilat mund të jenë të vërteta apo të rreme, por me të vërtetë është edhe më e habitshme, që deri tani askush nuk ka mundur të gjejë qoftë edhe një pohim të rremë në tërë Kur’anin.
Duhet theksuar se ne këtu nuk po mundohemi të argumentojmë vetëm që përmbledhja në një libër të pohimeve të sakta shkencore dhe historike e bën këtë libër një Fjalë Hyjnore. Thjesht po mundohemi të përforcojmë pikat e mëposhtme:
Së pari Kur’ani nuk është thjesht një përmbledhje e disa pohimeve të sakta aty këtu, por asnjë prej pohimeve të tij nuk ka dalë i rremë deri më sot.
Së dyti, pohimet e Kur’anit nuk janë thjesht vëzhgime të sakta e ordinere, por ata janë të tilla që saktësia e tyre mund të vërtetohet vetëm pas kërkimeve të mundshme shkencore.
Së treti, historia e shkencës na tregon se gjatë kohës së Muhamedit laboratorë të tillë nuk egzistonin. Së katërti, gjatë jetës së tij ai u ndesh me mjaft interpretime të gabuara të këtyre fakteve, por megjithatë Muhamedi iu shmang të gjithave. Së fundi Muhamedi as nuk mund të shkruante, e as nuk mund të lexonte. [11]
Një tjetër tipar mrekullues i këtij libri është mundësia e madhe për të gabuar. Thamë se në Kur’an gjendet një numër i madh pohimesh që mund të jenë të vërteta ose të rreme. Një pohim i vetëm mund të ketë 4 kombinime të mundshme; ose të dy pohimet janë të vërtetë ose i pari është i vërtetë dhe i dyti është i rremë ose i pari është i rremë dhe i dyti i vërtetë, ose të dyja janë të rremë.
Tre pohime të tilla do të kishin 8 kombinime të mundshme në qoftë se me (V) shënojmë i vërtetë dhe me (R) i rremë, kombinimet do të jenë: VVV, VVR, VRV, RVV, VRR, RVR, RRV, RRR. Katër pohime të tilla do të kishin 16 kombinime nga të cilat vetëm një kombinim s’do të përmbante pohim të rremë. [12]
Këto që po japim më poshtë janë një përmbledhje e shkurtër e këtyre pohimeve që i kemi nxjerrë kryesisht nga vepra e Maurice Bucaile-s “Bibla, Kur’ani dhe Shkenca”. Ato nuk i kemi shoqëruar me ndonjë analizë të detajuar.
- Zgjerimi i Universit është një nga zbulimet më imponuese të shkencës moderne. Sot kemi një koncept të ngulitur mirë, se i vetmi debat duhet zhvilluar mirë mbi mënyrën se si po ndodh ky zgjerim. Vargu i mëposhtëm i Kur’anit (Sure 51 ajeti 47) në të cilin flet vetë Zoti ndoshta mund të krahasohet me idetë moderne;
Ne, me forcën tonë e ngritëm qiellin dhe jemi Ne që e zgjerojmë atë.
- Dihet se Dielli është një yll që prodhon nxehtësi dhe dritë për shkak të djegies së tij të brendshme dhe se Hëna e cila nuk prodhon dritë vetë, thjesht pasqyron dritën e marrë nga Dielli. Kur’ani thotë (në Suren 25 vargu 61):
I Madhërishëm është Ai që krijoi yje në qiell dhe vendosi në të dritë (diell) e hënë që ndriçon.
Këtu hëna përcaktohet si një trup që jep dritë (munir), që vjen nga e njëjta rrënjë si nur (dritë që i jepet hënës). Megjithatë Dielli krahasohet me një pishtar (siraxh) apo një llambë të shndritshme (wahhaxh). [13]
- Gjenden dy vargje mjaft të rëndësishme mbi orbitat e Diellit dhe Hënës: (Sureja 21 vargu 33) thotë:
Ai është që krijoi natën e ditën, diellin e hënën dhe secili prej tyre noton në orbitë.
Sure 36 vargu 40 thotë:
“As dielli nuk mund të arrijë hënën e as nata para ditën, po secili noton në një yjësi.”
Këtu thuhet qartë një fakt: Prania e orbitave të Hënës dhe të Diellit plus një referim që i bëhet faktit, se këta trupa zhvendosen në hapësirë nga vetë energjia e tyre lëvizëse.
Një fakt negativ lind nga leximi i këtyre vargjeve: Thuhet se Dielli lëviz në një orbitë, por ama nuk jepet asnjë e dhënë se si është kjo orbitë në lidhje me Tokën. Në kohën kur u shpall Kur’ani mendohej, se Dielli lëvizte, ndërsa Toka qëndronte në vend. Ky ishte sistemi gjeocentrik i shpallur që në kohën e Ptolemeut shekulli II p.e.s. dhe që mbeti i tillë deri me ardhjen e Kopernikut në shek. VI e.s. Ndonëse në kohën e Muhamedit ky koncept mbështetej nga të tërë ai nuk shfaqet në Kur’an. [14]
- Në një kohë kur thuhej se Toka ishte qendra e botës dhe se Dielli rrotullohej rreth saj, si ka mundësi që kjo lëvizje e Diellit të mos përmendet kur flitet rreth natës e ditës? Megjithatë fakti është se një gjë e tillë nuk thuhet në Kur’an dhe kjo temë trajtohet kështu: Sure vargu 54:
Ai (Allahu) e mbulon ditën me natën që më të shpejtë e kërkon atë (mbulimin e dritës së ditës)
Dhe në Suren 39 vargu 5 thuhet:
Ai (Allahu) natën ia mbështjell ditës dhe ditën ai mbështjell natës.
“Mbështjell”, apo “përdredh” si nëpër përkthimin frengjisht te R. Blasher duket se është mënyra më e mirë për të përkthyer foljen árabe “kawwara”. Kuptimi fillestar i fjalës është mbështjellja e çallmës rreth kokës, nocioni i të mbështjellurit ruhet në të gjithë kuptimet e tjera të fjalës.
Maurice Bacaile shkruan:
Çfarë ndodh aktualisht në hapësirë? Astronautët amerikanë kanë parë dhe kanë fotografuar atë çka ndodh, prej anijeve të tyre kozmike dhe veçanërisht nga distanca të mëdha prej Tokës p.sh. nga Hëna. Panë se si Dielli vazhdimisht ndriçon (përveçse në rastin e ndonjë eklipsi) gjysmën e sipërfaqes tokësore që ndodhet nga ana e tij, ndërsa gjysma tjetër e globit është në errësirë. Toka lëviz mbi rrafshin e saj dhe ndriçimi mbetet i njëjtë.
Kështu njëra zonë gjysmësferike e kryen rrotullimin e plotë rreth tokës në 24 orë, ndërsa gjysmësfera tjetër e kryen po këtë rrotullim në po të njëjtën sasi kohe. Ky këmbim i vazhdueshëm i natës dhe ditës përshkruhet mjaft qartë në Kur’an. Sot është lehtë për ta kapur këtë nocion pasi e kemi një ide mbi palëvizshmërinë (relative) të Diellit dhe rrotullimin e Tokës. Ky proces i një spiraleje të vazhdueshme jepet në Kur’an sikur koncepti i rrumbullakësisë së Tokës të qe në kohën e atëhershme, diçka plotësisht e njohur, gjë që nuk është aspak e vërtetë.
5) Kur lexojmë sot vargjet e Kur’anit mbi rolin e ujit në jetën e njeriut, shohim se çdo ide e shprehur aty është kaq e thjeshtë dhe e vërtetë. Arsyeja për këtë është e lehtë për t’u kuptuar: në ditët tona, të gjithë ne, kush më pak e kush më shumë, e dimë se uji bën në natyrë një qarkullim të plotë. Por nëse do të kemi parasysh konceptet e ndryshme që kishin në antikitet mbi këtë temë, atëherë bëhet e qartë, se të dhënat e Kur’anít nuk përmbajnë konceptet mitike, që në kohën e marrjes së Fjalës Hyjnore ishin mjaft të përhapura.
“Në shekullin e Shtatë p.e.s Talesi i Miletit shtroi një teori sipas së cilës uji i oqeaneve, nën influencën e erërave, ngrihej dhe hidhej drejt kontinenteve; kështu uji vinte mbi tokë dhe depërtonte në të. Platoni kishte të njëjtat mendime me të dhe mendonte se uji kthehej përsëri në oqean përmes një honi të madh, “Tartarusit”. Kjo teori pati shumë njerëz që e mbështetën deri në shek.18-të, njëri prej të cilëve ishte dhe Dekarti.
Aristoteli mendonte se uji avullonte nga Toka, ftohej në shpellat e ftohta të maleve dhe formonte liqene të nëndheshëm që ushqenin burimet. Ai u pasua nga Seneka (shek. I e.s) dhe nga shumë të tjerë deri në vitin 1877, ndërmjet tyre bënte pjesë edhe O. Vogler. Formulimi i parë i qartë i ciklit ujor i duhet atribuuar Bernard Palisys (1580). Ai shpalli se ujërat nëntokësore ishin rezultat i filtrimit në tokë të ujit të shiut. Kjo teori u konfirmua në shek. 17 nga E. Mariot dhe P. Perro. [15]
Në pjesët e mëposhtme të Kur’anit nuk gjejmë asnjë gjurmë të atyre ideve të gabuara, që mbizotëronin në kohën e Muhamedit: Sure 23 vargu 18:
Ne lëshuam me masë ujë nga qielli dhe atë e përqendrojmë në tokë.
Vargje të tjera si këto janë edhe 50: 9-11, 23: 18-19, 15: 22, 35: 9, 30: 48, 7: 57, 25: 48-49 si dhe 39: 21, që thotë:
A nuk e sheh, se Allahu lëshon ujë nga qielli dhe atë e shpërndan në tokë nëpër burime… [16]
6) Gjeologët modernë i përshkruajnë shtresat e tokës si bazë për krijimin e maleve dhe dimensionet e tyre shkojnë nga 1 milje deri në 10 milje. Qëndrueshmëria e korés së tokës rezulton nga fenomeni i shtresave. Ndaj nuk të habit fakti që në disa pjesë të Kur’anit gjejmë mendime mbi malet, si p.sh. Sureja 79 vargu 23:
Dhe malet (Allahu) i ka ngulitur fort.
Sureja 31 vargu 10:
Ai (Allahu) i krijoi qiejt pa shtylla, sikurse po e shihni e në tokë vendosi male të rënda,që të mos luajë vendi bashkë me ju… [17]
7) Elektriciteti në atmosferë dhe pasojat e tij d.m.th. rrufeja dhe breshëri përmenden në Suren 13 vargjet 12-13 dhe në Suren 24 vargu 43 thotë:
A nuk e ke parë se si Allahu i drejton retë, pastaj i bashkon, i bën grumbull ato dhe atëherë e sheh shiun se si rrjedh prej tyre. Ai lëshon prej së larti, nga retë e mëdha si kokrra breshër dhe me të godit këdo e ia largon atij që do. Shkëlqimi i vetëtimës së dritës së resë gati sa s’të merr të të parit.
Në këto dy vargje shprehet një korrelacion i dukshëm ndërmjet formimit të reve të mëdha me shi apo reve me breshër dhe shpërthimit të rrufesë e para, subjekt lakmie për shkak të përfitimeve që jep dhe kjo e fundit shkak frike, sepse rënia e saj varet nga dëshira e të Plotfuqishmit. Lidhja ndërmjet këtyre dy fenomeneve është në marrëveshje me dijen e sotme të elektricitetit në atmosferë. [18]
8) Është tejet i njohur fakti, se sa më lart të ngjitet njeriu në lartësi, aq më e rëndë bëhet gjendja e tij fizike. Kjo gjë shprehet në vargun 125, sureja 6.
Atë që Allahu dëshiron ta udhëzojë, ia zgjeron zemrën për të pranuar Islamin. Atë që dëshiron ta lërë të humbur, zemrën e tij ia bën shumë të ngushtë sikur të ngjitej në qiell. [19]
9) Duke shpjeguar fenomenin e hijeve Kur’ani thotë kështu në Suren 16 vargu 48:
A nuk po e shohin ata (keqbërësit) se çdo send që e krijoi Allahu, e sjell hijen e vet djathtas dhe majtas, duke iu përulur Allahut (duke i bërë sexhde) dhe duke qenë respektues e përulës (e si e mbajnë veten lart disa njerëz).
Teksti Kur’anor i referohet marrëdhënieve ndërmjet Diellit dhe hijeve. Në këtë pikë duhet mbajtur parasysh mentaliteti ekzistues në kohën e Muhamedit. Atëherë besohej se lëvizja e hijes varet nga lëvizja e Diellit prej lindjes në perëndim. Ky princip u zbatua në rastin e orëve diellore, koha ndërmjet lindjes dhe perëndimit të diellit.
Në vargun e cituar më sipër Kur’ani vetëm sa e përmend fenomenin pa iu referuar këtij shpjegimi kaq të përhapur në kohën e Shpalljes. Po qe se do ta kishte bërë këtë ajo do të pranohej menjëherë për shumë shekuj nga pasuesit e Muhamedit. Megjithatë në fund do të dilte se pohimi është i pasaktë. [20]
10) Përshkrimi që i bën Kur’ani në një bazë mjaft të gjerë origjinës së jetës është jashtëzakonisht konciz. Ai vepron kështu në një varg, ku përmendet edhe procesi i formimit të universit, Sureja 21 vargu 30:
A nuk e dinë ata, të cilët nuk besuan, se qiejt e toka ishin të ngjitura e Ne i ndamë ato të dyja dhe ujin e bëmë bazë të jetës së çdo sendi, a nuk besojnë?
Jeta është në fakt me origjinë ujore dhe uji është përbërësi kryesor i të gjitha qelizave të gjalla. Pa ujë jeta është e pamundur. Të dhënat moderne na bëjnë të mendojmë, se organizmat më të hershme duhet t’i kenë përkitur mbretërisë bimore: algat datohen që në periudhën pre-Kambriane d.m.th. që në kohën e tokave më të vjetra që njihen. Organizmat që i përkasin Mbretërisë së kafshëve ndoshta janë shfaqur pak më vonë edhe ato erdhën nga deti. [21]
11) Për sa i përket riprodhimit në botën bimore duhet ditur se ai kryhet me dy metoda… njëri meriton termin riprodhim, sepse ai përcakton një proces biologjik qëllimi i të cilit është shfaqja e një individi të ri identik me atë që e lindi. Riprodhimi jo-seksual është thjesht shumëzim… Riprodhimi seksual në Botën bimore kryhet përmes çiftëzimit të organeve femërore dhe mashkullore të formacioneve gjenetike bashkuar mbi të njëjtën bimë, apo vendosur mbi bimë të veçanta. Kjo është e vetmja formë që përmendet nga Kur’ani: Sure 20, vargu 53:
(Allahu është ai i Cili) dërgoi ujë nga qielli dhe më pas Ne sollëm çifte bimësh të ndarë nga njëri-tjetri.
Përkthimi i fjalës zeuxh (shumës azwaxh) është njëra pjesë e një çifti. Kuptimi origjinal i kësaj fjale është: ajo pjesë e cila, së bashku me një tjetër, formon një çift: kjo fjalë përdoret njëlloj si për një çift të martuar ashtu edhe për një çift këpucësh. [22]
12) Për bletët Kur’ani thotë këto fjaIë në Suren 16 vargjet 68 dhe
69:
Zoti yt i dha instinktet bletës: “Ndërto shtëpi nëpër kodra (male) nëpër drunj (pemë) dhe nëpër kulmet që ata (njerëzit) i ndërtojnë. Pastaj ha nga të gjitha (llojet) frutat dhe futu nëpër rrugët e nënshtruara (e të mësuara) prej Zotit tënd. Nga barqet e tyre del lëng, ngjyra e të cilit është e ndryshme dhe në të cilin ka shërim (bar-ilaç) për njerëzit. Edhe në këtë ka arsye për atë popull që mendon thellë.
Këto dy vargje përmbajnë tre pohime kryesore:
- a) Sjellja e bletëve drejtohet nga Zoti. “Sjellja e tyre mbështetet në një organizim të shkëlqyer nervor. Dihet se modeli i kërcimit të një blete është një mjet komunikimi me bletët e tjera: në këtë mënyrë bletët mund t’i transmetojnë njëra-tjetrës mesazhe se në ç’drejtim e distancë ndodhen lulet dhe nektari, që do të mblidhet. Eksperimenti i famshëm kryer nga Fon Frish ka treguar, se lëvizjet e këtij insekti kanë si qëllim transmetimin e informacionit ndërmjet bletëve punëtore”. [23]
- b) Se mjalti mund të përdoret si mjet kurimi në raste sëmundjesh. Është provuar, “se mjalti mund të jetë me të vërtetë i vlefshëm në disa lloje sëmundjesh.” Dhe sipas revistës “Horizonte IsIame” të Nëntorit 1987 studiuesit e Klinikës Akbar të Floridës në Panama City, kanë filluar të studiojnë, që në pranverën e vitit 1986, aftësitë e hudhrës, të farës së zezë, dhe mjaltit në rritjen e funksioneve imune të trupit. [24]
- c) Se bletët punëtore që kërkojnë ushqim i përkasin gjinisë femërore. Foljet e përdorura në Arabisht i referohen bletëve femra! Kjo është me të vërtetë e habitshme pasi deri vonë njerëzit mendonin se “bletët ushtare” ishin meshkuj.
Për sa i përket bletëve punëtore Enciklopedia Britanike shkruan:
Kasta më e shumtë në numër ndërmjet bletëve është ajo e punëtoreve, të cilat kanë të tëra organe femërore… Bletët punëtore ushqejnë të vegjlit, pastrojnë kosheren, bëjnë roje kundër një armiku, ndërtojnë hoje, mbledhin pjalmin dhe nektarin… [25]
13) Burimi i përbërësve të qumështit të kafshëve përkufizohet në Ku’ran në përputhje të plotë me të dhënat e shkencës moderne. Sure 16 vargu 16 thotë:
Në të vërtetë, tek gjedhët ndodhet për ju një mësim. Ju pini atë çka ndodhet brenda trupave të tyre, që rrjedhin midis përbërjes së zorrëve dhe gjakut, një qumësht i pastër dhe i këndshëm për ata që e pinë.
Përbërësit e qumështit sekretohen nga gjëndrat sisore. Këto ushqehen nga produktet e tretjes së ushqimit, që vijnë përmes gjakut. Gjaku pra luan rolin e grumbulluesit dhe drejtuesit të asaj çka është nxjerrë nga ushqimi dhe i sjell kështu ushqim gjëndrave sisore, prodhuesve të qumështit, gjë që e bën edhe me çdo organ tjetër.
Këtu procesi fillestar që arrin të verë në lëvizje gjithçka është bashkimi përmbajtjes së zorrëve dhe gjakut në nivelin e vetë murit intenstinal. Ky koncept tepër i saktë është rezultat i zbulimeve të bëra në fushën e kimisë dhe fiziologjisë në sistemin tretës. Ky zbulim i përket kohëve të fundit dhe në kohën e Muhamedit ai ishte plotësisht i panjohur. Ndërsa zbulimi i qarkullimit të gjakut u krye nga Harvey pothuajse 10 shekuj pas shpalljes së Kur’anit.
“Mendoj se prania në Kur’an e vargut që i referohet koncepteve duke pasur parasysh edhe periudhën në të cilën u formua, nuk mund të ketë ndonjë shpjegim njerëzor” [26]
14) Në lidhje me riprodhimin e njerëzve Kur’ani jep mjaft detaje të pasura. Këtu do të mundohemi të ndriçojmë 4 fakte bazë:
- Fertilizimi kryhet nga vetëm një sasi e vogël lëngu. Kur’ani e përsërit këtë koncept 11 herë duke përdorur shprehjen e mëposhtme: Sure 16, vargu 14:
E krijoi njeriun nga një pikë e (sasi e vogël)…
Fjala Arabe nutfa është përkthyer me fjalët “sasi e vogël (spermë)” pasi neve na mungojnë termat e duhur për ta përshkruar atë saktësisht. Duhet thënë se kjo fjalë vjen nga një folje që do të thotë “pikoj”, “rrjedh” dhe përdoret për të përshkruar atë pak ujë që mbetet në fundin e kovës pasi kjo zbrazet. Pra kjo fjalë nënkupton një sasi mjaft të vogël lëngu. [27]
- Lëngu i spermës formohet nga sekrecione, që i prodhojnë gjëndrat e mëposhtme:
a) Herdhet: Sekrecioni i gjëndrës së organeve gjenitale të mashkullit përmban spermatozoide që janë qeliza të stërzgjatura me një flagelum të gjatë; ato lundrojnë në një lëng sero-fluid. - b) Vesikulat seminale… edhe këto sekretojnë lëngun e tyre.
- c) Gjendra e prostatit; kjo gjendër sekreton një Iëng, i cili i jep spermës strukturën viskoze dhe erën karakteristike.
- d) Gjëndrat e ngjitura me rrugët urinare: Gjëndrat e Kuperit dhe Merit sekretojnë një lëng fijezor dhe gjëndra e Litrës prodhon mukozë. Këto përbëjnë origjinën e atyre lëngjeve të përzier, të cilave iu referohet Kur’ani kur thotë: Sure 76 vargu 2:
Ne e krijuam njeriun prej një uji të bashkëdyzuar. [28]
- Vendosja e vezës në organet gjenitale femërore. Sapo veza është krijuar në tubin e Fallopit, ajo zbret për t’u vendosur brenda në mitër, kjo quhet vendosja e vezës. Kur’ani përmend mitrën ku vendoset veza e prodhuar: Sure 22 vargu 5:
Ndërsa ata që dëshirojmë Ne e përqendrojmë në mitër deri në një afat të caktuar, e mandej i nxjerrim foshnjë dhe ashtu të arrini pjekurinë tuaj.
Vendosja e vezës në mitër është rezultat i zhvillimit të vilositive, që janë zgjatje të vezës, të cilat si rrënjët e bimëve thithin ushqimin që duhet për rritjen e vezës, nga trashësia e mitrës. Këto formacione që varen në paretet e mitrës, përshkruhen në Kur’an 5 herë. Në Suren 75 vargjet 37-38 të Kur’anit thuhet:
A nuk ka qenë ai një pikë uji që derdhet. E pastaj u bë gjak i trashë e Ai e krijoi dhe e përsosi.
Përshkrimi kur’anor për etapa të caktuara të zhvillimit të embrionit i korrespondon tamam asaj, që ne dimë sot për të. Pas “asaj diçkaje që ngjitet” Kur’ani na tregon se embrioni kalon në etapën e “mishit të përtypur” pastaj shfaqet trupi kockor dhe mbulohet me mish. Sure 23, rreshti 14 thotë:
Me pas, atë, pikë uji e bëmë copë gjaku, e atë gjak të ngurtë e bëmë copë mishi e shndërruam në eshtra dhe eshtrave ua veshëm mishin…
“Mishi i përtypur” është përkthimi i fjalës “mudga“; “mishi i padëmtuar” është “lahmi“. Ky dallim ka nevojë të theksohet.
Embrioni në fillim është një rruazë e vogël. Në një etapë të caktuar të zhvillimit ai duket vetëm me sy si mish i përtypur. Struktura kockore zhvillohet brenda kësaj mase në atë që quhet mesenchyme. Kockat që formohen mbulohen me muskuj; fjala “lahmi” i përgjigjet atyre.
Dihet se pjesë të caktuara shfaqen për të qenë plotësisht jashtë proporcioneve gjatë zhvillimit embrional me çfarë më vonë kthehet në individ, ndërsa të tjerat mbeten në proporcione. Kjo është sigurisht domethënia e fjalës “mukhal-lak“, që ka kuptimin “formuar në proporcione”, siç përdoret në rreshtin 5, Sure 22 për të përshkruar këtë fenomen.
Ne ju kemi krijuar prej dheut, pastaj prej pikës së farës, pastaj prej droçkave të gjakut, pastaj prej një cope mishi me trajtë të plotë ose jo të plotë, për t’jua bërë të qartë!
Vetëm gjatë shekullit të XIX njerëzit filluan të kenë një ide më të qartë për këtë çështje. Në mesjetë mite dhe spekulime të pabazuara ishin në origjinën e çdo lloj doktrine: ato vazhduan të jenë për disa shekuj pas kësaj periudhe. Ndër etapat themelore në historinë e embriologjisë ishte pohimi i Harvey (1651), se “jeta fillon nga një vezë”. Me gjithë se në këtë kohë, kur shkenca e embrionologjisë ishte ndihmuar shumë (për temën në fjalë) nga shpikja e mikroskopit, njerëzit vazhdonin të flisnin për rolet respektive të vezës dhe spermës.
Natyralisti i madh Buffon, ishte një nga ata që përkrahin teorinë e vezës, por Bounet mbështeste idenë se farërat duke qenë “mbledhur së bashku” në ovaret e Evës, nëna e racës njerëzore, u supozua të përmbajë farërat e të gjithë qenieve njerëzore, të mbledhura së bashku njëra brenda tjetrës. Kjo hipotezë u favorizua shumë në shekullin XVIII.
Më shumë se 1000 vjet më parë kohës sonë, në një periudhë kur doktrinat e fantazuara akoma mbizotëronin, njerëzit kishin njohuri për Kur’anin. Pohimet që ai përmban, shprehen me fjalë të thjeshta, të vërteta të një rëndësie primare, të cilat i janë dashur njeriut shekuj për t’i zbuluar. [29]
Më sipër ne kemi dhënë me anë të shembujve rreth 20 pohime nga Kur’ani, të cilat mund të jenë të vërteta ose false. Kombinimi e vërtetë-false për 20 pohime është 1.048.580. Kjo do të thotë se të gjithë kombinimet do të kenë një pohim falsë në një pikë ose në një tjetër, përveç një kombinimi. Duke analizuar natyrën e atyre pohimeve, kërkimi komplikuar që ata kërkojnë, periudha historike në të cilën u theksuan, dhe siguria e tyre e pagabueshme, shpjegimi njerëzor duket i pakënaqshëm.
Për Kur’anin ka qindra pohime të tilla dhe kombinimi e vërtetë-falsë për 100 pohime të tilla është një numër fantastik 12677 x 1030! A mund të imagjinohet në të vërtetë, se Muhamedi (ose ndonjë qenie tjetër njerëzore sado gjeniale që të jetë) të mund të përshkruante origjinën e jetës në Tokë, universin që zgjerohet, përbërësit e qumështit dhe si janë formuar, zhvillimin e embrionit njerëzor etj., pa bërë qoftë edhe një gabim të vetëm?
Në fjalimin e tij të titulluar “Kur’ani i habitshëm” Garry Miller diskuton shumë aspekte të çuditshme të Kur’anit.” Më poshtë do të përmendim vetëm tre:
– Aspekti i parë është lidhja e çuditshme midis fjalëve dhe numrave. Shembujt përfshijnë fjalën “Kalu“, që do të thotë “ata thonë”, e përsëritet 332 herë në Kur’an dhe urdhri “Kul“, që do të thotë “thuaj” përsëritet gjithashtu 332 herë, sikur të numërohet thuaj + thonë!
Fraza “7 qiejt” shfaqet 7 herë në Kur’an. Ka 12 muaj në një vit dhe fjala “shehr“, që do të thotë “muaj” shfaqet 12 herë në Kur’an! Fjala “Jeum“, që do të thotë “ditë” shfaqet 365 herë në Kur’an.
-Një aspekt tjetër i diskutuar nga Miller ka të bëjë me dallimin midis përdorimit dhe përmendjes së fjalëve. Në përdorimin e një fjale ndodhet kuptimi, i cili mendohet dhe në përmendjen e një fjale është fjala vetë, e cila mendohet. P.sh., në qoftë se unë them “Bagamoja është një qytet i vogël” ka kuptimin e Bagamoja, e cila është e menduar, por në qoftë se unë them Bagamoja, e cila ka 2 a e 2 o” është fjala vetë e cila është menduar. Analizoni pohimin e mëposhtëm: “Rinia është përpara burrërisë me përjashtim vetëm në fjalor”.
Në qoftë se ndokush nuk e ka parasysh këtë dallim, atëherë ka shumë mundësi që të gjejë veten në ngatërresë. P.sh Miller shkruan se në qoftë se ndokush thotë “Nuk ka ndonjë gabim në Bibël” ju mund të thoni se ai ka gabuar po t’i tregoni atij pohimin, ku thuhet “Davidi bëri një gabim” dhe të tregosh fjalën “gabim”. Po ky mund të ishte një mashtrim, sepse Bibla nuk thotë se “nuk ke gabim në të”. Është e habitshme se Kur’ani i ka shmangur edhe këto gabime të imta. Në kapitullin 4, rreshti 12 në Kur’an thuhet:
A nuk e përfillin ata Kur’anin? Sikur të ishte prej dikujt tjetër përveç Allahut, do të gjenin në të, shumë kontradikta [kundërthënie].
Fjala arabe e cila është përkthyer “kontradiktë” është “iktilafan“. Tani, deri sa Kur’ani thotë ndodhjen e disa “iktilafan” në Kur’an për një fjalë tjetër që do të jetë e ndryshme me fjalën e mësipërme, atëherë (dikushi) do të thotë: ja një “iktilafan” tjetër, pra Kur’ani ka “shumë” iktilafan dhe nuk është hyjnor! Por është e habitshme se fjala “iktilafan” shfaqet vetëm një herë në tërë Kur’anin dhe kjo në 4: 82. Ky problem është shmangur në 2: 2.
– Një tjetër veti e çuditshme e përmendur nga Garry Miller, është fakti se kurdoherë Kur’ani thotë “Kjo ngjau me atë” te dy sendet e krahasuara gjithmonë do të përputhen në numrin e përgjithshëm që secila përmendet në Kur’an. Bile çfarë është më mahnitëse rreshti i cili u përmend ato së bashku është ai në të cilin ata janë ekzaktësisht të barabartë në qoftë se numëronin nga kapitulli i parë i Kur’anit”. Më poshtë po japim dy shembuj të tillë:
Në kapitullin 3 rreshti 59 Kur’ani thotë:
Vërtet çështja e Isait [të lindur pa baba] tek Allahu është sikurse çështja e Ademit. Atë e krijoi nga dheu pastaj atij i tha “Bëhu”, ai u bë.
Adami është përmendur 25 herë në Kur’an. Jezusi është përmendur 25 herë në Kur’an. Dhe në 3: 59 Adami përmendet për herë të shtatë, në qoftë se numërojmë nga kapitulli 1, njësoj në të njëjtin rresht 3: 59 Jezusi përmendet për herë të shtatë, në qoftë se numërojmë nga kapitulli i 1 i Kur’anit. Adami përmendet në rreshtat që vijojnë: 2: 31, 2: 33, 2: 34, 2: 35, 2: 37, 3: 33, 3: 59 [7 herë]. 5: 27, 7: 11, 7: 19, 7: 26, 7: 31, 7: 35, 7: 172, 17: 61, 17: 70, 18: 50, 20: 115, 20: 116, 20: 117, 20: 120, 20: 121, 36: 60 [25 herë].
Jezusi përmendet në rreshtat: 2: 87, 2: 136, 2: 253, 3: 45, 3: 55, 3: 59, [7 herë]. 3: 84, 4: 157, 4: 163, 4: 171, 5 :46, 5: 78, 5: 110, 5: 112, 5: 114, 5: 116, 6: 85, 19: 34, 33: 7, 42: 13, 43: 63, 57: 27, 61: 6, 61: 14 [25 herë].
Është e rëndësishme të kemi parasysh, se kronologjia aktuale e shpalljes kur’anore është krejt e ndryshme nga radhitja e tanishme e Kur’anit. Kapitulli 2 p.sh. u shpall pjesë-pjesë për një periudhë prej 9 vjetësh dhe komenton rreth 70 situata të ndryshme. [30] Në kapitullin 7, rreshti 176 Kur’ani krahason me qentë njerëzit që ndjekin dëshirat e tyre të kota dhe hedhin poshtë “Shenjat e Zotit” ngjashmëria e tij është me një qen…
Kjo ngjashmëri e atyre që hedhin poshtë Shenjat tona, shprehja “Ata që hedhin poshtë Shenjat Tona” [El-ledhine Kedhebu biajatina] shfaqet 5 herë në Kur’an dhe fjala “qen” [kelb] shfaqet 5 herë. [31] Ato të dyja shfaqen për herë të parë në 7:176. Shprehja “Ata që hedhin poshtë Shenjat Tona” shfaqet si më poshtë: 7: 176 [hera e parë], 7: 177, 21: 177, 25: 36, 62: 5 [5 herë]. Fjala “qen” shfaqet si më poshtë: 7: 176 [hera e parë], 18: 18, 18: 22, 18: 22, 18: 22 [5 herë]. Dhe kur Kur’ani thotë “Kjo është e pangjashme me atë”, numri total midis të dyjave është gjithashtu i pangjashëm. [32]
Në qoftë se analizojmë shembullin e parë të mësipërm, do të vëmë re se nga momenti që Jezusi përmendet për herë të parë në 2: 87, Adami tashmë është përmendur 5 herë duke mbetur vetëm 22 herë. Megjithatë Kur’ani e zvogëlon këtë mosbalancim dhe në momentin kur të dy emrat përmenden në 3: 59, ata janë të barabartë.
Pa dyshim Kur’ani i ka sfiduar ata që vënë në dyshim burimin e tij le të bëjnë një libër të ngjashëm me të. Duket qartë se është më e arsyeshme të besojmë se Kur’ani është një Shpallje Hyjnore. [33] Do të dukej qartë nga provat në dispozicion, se dikush vetëm mund ta hedh poshtë Kur’anin, por nuk mund të japë prova se ai është falsë.
[1] Maurice Bucaille shih cit. fq. 153.
[2] Maurice Bucaille shih cit. fq. 49
[3] Maurice Bucaille shih cit. fq. 52.
[4] Shih Kur’anin 11:40, 11:42.
[5] Kur’ani në 25:37 i referohet shkatërrimit të popullit të Nuhut.
[6] Vdekja e Faraonit përmendet në Eksodin 14:23, 14:28-29. Kjo hollësi përmendet në Psalmet 106, vargjet 13 dhe 15.158. Kur’ani 10:92.
[7] Kur’ani 10:92.
[8] Maurice Bucaille shih cit. fq. 254.
[9] Maurice Bucaille shih cit. fq. 60.
[10] Kur’ani 3:33-34.
[11] Mauríce Bucaille shih cit. fq. 228.
[12] Maurice Bucaille shih cit. fq. 193.
[13] Maurice Bucaille shih cit. fq. 162.
[14] Maurice Bucaille shih cit. fq. 165-166.
[15] Maurice Bucaille shih cit. fq. 169-171.
[16] Maurice Bucaille shih cit. fq 180-184.
[17] Maurice Bucaille shih cit fq. 191-192.
[18] Maurice Bucaille shih cit. fq. 193-194.
[19] Maurice Bucaille ibid.
[20] Maurice Bucaille shih cit. fq. 194-195.
[21] Maunce Bucaille shih cit. fq. 198.
[22] Maurice Bucaille shih cit. fq. 201-202.
[23] Maurice Bucaille shih cit. fq. 207.
[24] Maurice Bucaille shih cit fq. 206 dhe revista “Horizonte lslame” (llinois ISNA), Vol. 16, nr. 11 dhe 12, nëntor 1987, fq 10.
[25] Enciklopedia Britanike, Vol. 3, fq. 304.
[26] Maurice Bucaille shih cit. fq. 209-210.
[27] Maurice Bucaille shih cit. fq. 213-214.
[28] Maurice Bucaille shih cit. fq. 215.
[29] Maurice Bucaille shih cit. fq. 218-219.
[30] Shih apo më mirë dëgjo serinë e intervistave të Dr. Xhemal A. Badavit mbi “Burimet e Islamit, Kur’ani, Mrekullia e Fundit”. Kasetat, video dhe audio përhapen nga Fondacioni Islamik për Informacionin, Halifaks, Canada. Në këto regjistrime Badani diskuton edhe mbi, mrekullinë gjuhësore të Kur’anit dhe mjaft aspekte të tjera.
[31] Në kapitullin 14, vargu 26 Kur’ani thotë: “Fjala e keqe është si pema e keqe me rrënjë të shkulura, e paqëndrueshme për ekzistencë.” Në Kur’an përmendet edhe 11 herë pema me asociacione ligësie dhe 11 herë fjaIë me asocacione ligësie. Të dyja këto fjalë përmenden për të 6-tën herë në vargun 14: 26.
[32] Për hollësira dhe shembuj të tjerë shih apo dëgjo bisedën e Gery Milerit “Kur’ani i Mahnitshëm”, mbajtur në Dubai më 1983.
[33] Disa studiues kanë sugjeruar, se ndoshta autor i Kur’anit ka qenë Satanai. Shih Norman Daniel, shih cit. fq. 83, 94. Dr. Martin Luter (themeluesi i Kishës Luteriane) kishte një pikëpamje të ngjashme me këtë. Shih artikullin e Sigvard von Sicardit “Luteri dhe Myslimanët”, botuar në Gazetën Teologjike Afrikane, Vol. 9 Nr. 2, korrik 1980, fq. 22-38.
Dobësia e kësaj hipoteze duket në faktin se Kur’ani, jo vetëm që e mallkon Satanain dhe e deklaron atë armikun më të madh të njerëzve, por urdhëron në 16: 98 se para leximit të Kur’anit, njeriu duhet së pari të gjejë mbrojtje nga Satanai tek Zoti. Në Kur’an thuhet në hapje: “Me ndihmën e Allahut mbrohem prej dëmit të djallit të mallkuar”. Në qoftë se Satanai është autor i këtij libri, këtu ai e ka demaskuar vetveten. Dhe, siç thotë Bibla: “E në qoftë se Satanai nuk pajtohet me vetveten dhe lufton kundër vetes, ai duhet të rrënohet dhe kështu do të mbarojë sundimi i tij”. Marku 3:26.
